Een-tweetje!

Laatst was ik uitgenodigd voor een bijeenkomst van deskundigen op het gebied van letselschade. Er werd gediscussieerd over allerlei actualiteiten en ontwikkelingen, maar ook over problemen die zich voordoen en de mogelijke oplossingen daarvoor. In de discussie kwam op enig moment naar voren dat op grond van feitelijk onderzoek was vastgesteld dat sommige belangenbehartigers hun cliënt nauwelijks informeren over datgene waar ze mee bezig zijn. De cliënt c.q. het slachtoffer hoort soms lange tijd niets of maar heel weinig en raakt daardoor onnodig in onzekerheid. Soms blijken cliënten zelfs in een juridische procedure terecht te komen, zonder dat ze dat willen of daarom hebben gevraagd. Dat kan en mag natuurlijk nooit de bedoeling zijn. Het gaat immers om het slachtoffer en zijn letsel. Hoe kun je als belangenbehartiger vaststellen welke schade moet worden vergoed als je niet communiceert met je klant? Ieder persoon is immers anders, elke schade verschilt van een andere.

Het is geen standaardwerk maar maatwerk. Als belangenbehartiger ben je zelfs afhankelijk van je cliënt om de juiste informatie te krijgen en op die basis tot een goede afweging te kunnen komen. Het moet als het ware een een-tweetje zijn, waarbij de client de relevante informatie aanlevert en de belangenbehartiger op basis daarvan tot een zo optimaal mogelijke schaderegeling probeert te komen. Als het daarbij nodig blijkt naar de rechter te stappen, moet dat uiteraard niet uit de weg worden gegaan. Maar het hoort wel en alleen in overleg met de client te gebeuren. De belangenbehartiger adviseert maar de klant neemt uiteindelijk de beslissing. Om de client bij zijn afwegingen te helpen is goede voorlichting en persoonlijke communicatie een vereiste. Op de bijeenkomst van deskundigen waren wij het daarover allemaal eens. Het is dan jammer te moeten vaststellen dat de praktijk anders in elkaar steekt en sommige belangenbehartigers niet zozeer het belang van de cliënt voorop stellen maar dat van zichzelf.