Het is zoals het is

Als je plotseling wordt geconfronteerd met iets ingrijpends, zoals een ernstig letsel, een nare aandoening of het overlijden van een dierbare, komt vaak de vraag boven: waarom? Op een of andere wijze proberen we een soort verklaring te vinden voor wat er is gebeurd, al weten we dat die verklaring er niet zal komen. Waarom wint de een de hoofdprijs in de loterij en wordt de ander opeens getroffen door een ernstige ziekte? En waarom kunnen kinderen ernstig ziek worden of zelfs overlijden? Is het een gevoel van oneerlijkheid dat bij ons die vragen oproept? Of is het de onmacht, misschien zelfs de angst dat we het toeval of het noodlot niet kunnen beïnvloeden of ontlopen? Verwachten we wel antwoord op die vraag of biedt de onwetendheid juist de troost waar op zo n momenten behoefte aan is? Cliënten hebben soms ook dergelijke vragen, met name als ze opeens geconfronteerd zijn met letsel met onomkeerbare ernstige gevolgen. Vragen als: wat als ik iets eerder of later was vertrokken?

Of: wanneer ik in bed was blijven liggen, was me dan ook zoiets overkomen? Of misschien een dag later? Ik vraag me dan weleens af wat het antwoord zou toevoegen als het al gegeven zou kunnen worden. De situatie verandert er namelijk niet door. Ik zit ook wat minder filosofisch in elkaar, ben meer praktisch ingesteld en richt me op datgene dat ik (wel) kan beïnvloeden. De vraag hoe het mij zou zijn vergaan wanneer ik geen letsel zou hebben opgelopen en de KMA (officiersopleiding) had kunnen afronden, was voor mij enkel van belang in het kader van de bij Defensie ingediende schadeclaim. Maar het heeft me als zodanig nooit echt beziggehouden. Maar iedereen is anders en ervaart hetgeen hem is overkomen op zijn eigen wijze. Daarover valt niet te oordelen, ook niet wanneer het niet meer lukt een nieuw bestaan op te bouwen of te genieten van wat wel nog kan. Waarom? Omdat het is zoals het is.