Hoe is 't? Goed!

Zijn vader had een zwaar verkeersongeval gehad. Hij had onder andere hersenletsel opgelopen. Toen de zoon zich bij ons meldde maakte hij zich grote zorgen over de schadevaststelling die op dat moment via een advocaat liep. De zorg was ontstaan na een gesprek bij de advocaat op kantoor. De advocaat had het gesprek afgerond met de mededeling de indruk te hebben dat het letsel gelukkig meeviel, zoon en moeder verbijsterd achterlatend. De advocaat had een paar oppervlakkige vragen gesteld aan vader, die volgens de zoon onmogelijk zelf een goed beeld konden geven van de ernstige beperkingen waarmee hij te kampen had. Er was namelijk sprake van een zeer beperkt ziekte-inzicht bij pa. Volgens de zoon had de advocaat zich meer moeten verdiepen in de problematiek en niet volstaan met de vraag aan zijn vader : Hoe is ?t ?…en diens antwoord:

Goed! Met moeder en zoon was nauwelijks gesproken terwijl zij juist een goed beeld hadden kunnen schetsen van de ernst van de situatie. De betreffende advocaat bleek hun door Slachtofferhulp te zijn ?toegewezen?, zo dachten zij. Na doorneming van het dossier bleek dat pa behoorlijke beperkingen moest hebben door het hersenletsel, hetgeen niet zozeer door hem, maar wel door de zoon en echtgenote werden beaamt. Eigenlijk kon vader nog wel reageren in een gesprek, maar besefte hij nauwelijks wat werd besproken. Bovendien was hij het na 5 minuten alweer vergeten. Met die wetenschap kon de schadevaststelling nog tijdig ten goede worden gekeerd, al kostte dat behoorlijke moeite nu ook de verzekeraar door de eerdere uitlatingen van de advocaat, had gerekend op een redelijk beperkte schade. Dat bleek achteraf dus behoorlijk anders te zijn. En vader? Naar eigen zeggen gaat het nog steeds ?goed? met hem!