Pensioen?

Wanneer je zoals ik als jongere oudere door het leven gaat, merk je dat vragen als ’hoe lang moet je nog?’ en ‘hoe lang ga je nog door?’ steeds vaker worden gesteld. Het zal wellicht te maken hebben met het helaas onvermijdelijke en steeds minder eenvoudig te verbloemen lichamelijke verval, maar toch valt het me op. Sommige leeftijdsgenoten in mijn omgeving zijn inderdaad al gestopt met hun onderneming of hebben afgebouwd om zodoende rustiger aan te kunnen doen en tijd te besteden aan andere bezigheden. Ieder zijn keuze, maar de mijne is het niet, althans ik heb geen plannen in die richting. Daarvoor is mijn vak nog veel te boeiend, komen er in onze praktijk teveel mooie zaken binnen en is het te leuk en ook inspirerend die zaken te proberen tot een goed en bevredigend einde te brengen samen met mijn collega’s. Daarbij heeft de inmiddels verworven senioriteit ook een positieve kant waaronder de in de loop der jaren opgedane ervaring met verzekeraars en hun werkwijzen maar ook met cliënten van allerlei pluimage en complexiteit.

Dat biedt de kennis en het inzicht soms enige afstand te nemen van hetgeen aan informatie wordt voorgeschoteld om zo tot een evenwichtige beoordeling te kunnen komen en op basis daarvan het beleid te bepalen. Het leidt echter ook tot bewustwording dat tijden, het recht en inzichten veranderen hetgeen aanpassingen vergt die niet altijd eenvoudig te realiseren of te accepteren zijn. Ook ‘that’s life’ en is net zo onvermijdelijk als de zon die de nieuwe dag inluidt. Het meegaan met de tijd en met de daarbij horende nieuwe denkwijzen en technieken is uitdagend, geeft veel energie en houdt me gevoelsmatig (in mijn hoofd) jong. Dat probeer ik zo lang mogelijk te blijven doen. Voor mezelf, maar ook om anderen waaronder jongeren te laten zien dat werken niet slechts een noodzakelijk kwaad is om in een levenswijze te kunnen voorzien, maar ook energie en voldoening geeft. Dan moet het bijna vanzelf lukken dit tot (ver) na de pensioengerechtigde leeftijd te blijven doen!