Verwachtingen

Onlangs werd mij gevraagd een zaak te beoordelen die tot dan behandeld was door een andere advocaat. Het betrof de zaak van een minderjarige, die circa vier jaar geleden ernstig letsel had opgelopen door een verkeersongeval. Er was sprake geweest van een lange revalidatieperiode en helaas had het slachtoffer te kampen met ernstige blijvende beperkingen. De kans was vrij klein, dat hij nog ooit aan het werk zou kunnen. Op het moment van het ongeval volgde het slachtoffer een opleiding aan de MTS richting werktuigbouw. De aanleiding voor de ouders om een second opinion te vragen, was dat hun advocaat hen adviseerde akkoord te gaan met een totale schadevergoeding van 500.000 gulden. De ouders vonden dat vreemd, omdat eerder gesproken was over een schadevergoeding van ettelijke miljoenen, waarvan alleen al 300.000 tot 400.000 gulden als smartengeld.

De taak van een belangenbehartiger bij letselschade is niet alleen een schadevergoeding te realiseren waar het slachtoffer recht op heeft, maar ook – zeker niet op de laatste plaats – om zijn cliënt reëel te informeren. Het heeft geen zin om uitspraken te doen, zoals de advocaat in het voorbeeld. Hierdoor worden verwachtingen gewekt die achteraf kunnen tegenvallen. Dat geldt zowel richting verzekeraar als richting cliënt. Wanneer bij een reële schadevergoeding van 500.000 gulden omwille van de zekerheid een miljoen bij een verzekeraar wordt geclaimd, is de kans groot dat deze het bedrag dermate irreëel vindt, dat hij de deur direct dichtgooit. Wie de cliënt meedeelt dat de vordering een miljoen bedraagt en hem achteraf adviseert akkoord te gaan met de helft, maakt zich ongeloofwaardig. De cliënt krabt zich terecht achter de oren en twijfelt aan de oprechtheid van het advies. Uiteraard wordt bij het doen van een voorstel enige onderhandelingsmarge ingebouwd, maar niemand is ermee gebaat als de verwachtingen te rooskleurig worden voorgesteld.