Schoolreisjes

Aan het einde van het schooljaar, soms ook aan het begin, organiseren veel basisscholen een schoolreisje. De bestemmingen kunnen nogal variëren naar gelang de beschikbare budgetten, maar het bezoeken van een grote speeltuin staat wel in de top tien van geliefde locaties.

Vaak gaan niet alleen de leerkrachten mee om toezicht te houden, maar bieden ook ouders extra ondersteuning en begeleiding. Die ouders hebben echter een minder vergaande verantwoordelijkheid dan de leerkrachten. De leerkrachten dienen toezicht te houden en te voorkomen dat een van de kinderen zoek raakt. Daarbij zullen ze erop voorbereid moeten zijn dat de kinderen, zeker wanneer ‘die worden losgelaten’ in de speeltuin, onbesuisd en ongeremd kunnen zijn, waarbij ze zelf de gevaren van hun gedrag niet overzien.

Daarvoor zijn het immers ook kinderen. Gelukkig verlopen dergelijke dagen veelal vol plezier en ontspanning, zowel voor de kinderen als voor de begeleiders. Maar een enkele keer gaat het ook wel eens mis. Zo werd ik enige tijd terug benaderd door de ouders van een kind dat bij zo’n uitstapje behoorlijk polsletsel had opgelopen. Volgens de ouders omdat de begeleiding onvoldoende had opgelet en gedaan om de valpartij waarbij hun kind betrokken was geweest, te voorkomen.

Tijdens het schoolreisje had hun zoon van acht op enig moment bij het spelen in een speeltuin, geprobeerd staand in plaats van zittend op een wip te wippen en was gevallen waarbij hij zijn pols nogal lelijk had gebroken. In een eerste reactie op het voorval liet de schoolleiding weten dat dit nou eenmaal ‘kon gebeuren’ bij spelende kinderen. Met andere woorden het was gewoon domme pech. Uit getuigenverklaringen bleek echter dat een ouder en leerkracht die toezicht hadden moeten houden op dat groepje kinderen, op moment van de val niet eens in de buurt waren. Van toezicht houden of enig ingrijpen was dan ook geen sprake geweest. Daarmee had het ongeluk eenvoudig voorkomen kunnen worden. Om die reden werd de school aansprakelijk gehouden voor het letsel van het kind en werd die uiteindelijk ook, zij het niet van harte, erkend.

Voorkomen was hier toch echter beter geweest dan genezen. Net als in de klas: Opletten, als dat wordt gevraagd.

Raoul M.J.T. van Dort, 1 augustus 2019

Deze columns zijn verschenen in Nummer 1, een blad dat tien keer per jaar als aparte bijlage bij dagblad De Limburger wordt meegezonden.