Lezersvraag 1

Naar aanleiding van mijn column in de vorige Nummer 1 werd aan mij het volgende probleem voorgelegd. Een kind wordt getroffen door een zwaar verkeersongeval en krijgt hierdoor voor de rest van zijn leven te maken met (ernstige) beperkingen. Als gevolg hiervan zien de ouders hun leven ineens ingrijpend veranderen. Kunnen de ouders hiervoor een vergoeding van de schade vorderen? Het probleem is zeer voorstelbaar. Immers, ouders die na ernstig letsel van hun kind meer tijd dan ‘normaal’ in de opvang, verzorging en begeleiding van hun gehandicapte kind moeten stoppen, doen dit in feite ten koste van hun ‘eigen’ tijd. Soms gaat die extra zorg zelfs zover, dat ze onbetaald verlof op moeten nemen. Natuurlijk kunnen de ouders de verzorging overlaten aan professionele krachten, maar begrijpelijkerwijze kiezen veel ouders ervoor om dit in het belang van het kind zelf te doen. Voorzover het extra verzorging, begeleiding en opvang betreft heeft ons hoogste rechtscollege, de Hoge Raad, in 1999 uitgemaakt dat hiervoor een min of meer symbolische vergoeding kan worden gevraagd.

Immers, als de ouders kiezen voor professionele opvang, kunnen de kosten daarvan ook in rekening gebracht worden bij de aansprakelijke partij. Het is dan reëel om, indien de ouders de opvang zelf verzorgen, ook aan hen een vergoeding toe te kennen. Het persoonlijke leed dat ouders ervaren door het letsel van hun kind komt daarentegen in beginsel niet voor vergoeding in aanmerking. Er is dus geen recht op smartengeld. Onlangs heeft de Hoge Raad beslist dat ouders alleen in aanmerking komen voor smartengeld als zij het ongeval van hun kind zagen gebeuren of anderszins geconfronteerd zijn met ernstig schokkende gevolgen van het ongeval. De voorwaarde die de Hoge Raad hierbij stelt, is dat het dan moet gaan om een ervaring die psychische schade heeft veroorzaakt. In dat geval kunnen de ouders voor die shockschade smartengeld vorderen. In alle andere gevallen (nog) niet.